Το χαρούμενο σκηνικό

Η Φώτογραφία έχει ώς εξής, ένας καθρέφτης, πιο κοντά το μπουκάλι με το ουσίσκι ακόμα πιο κοντά η οθόνη και το πληκτρολόγιο ύστερα το σφηνάκι με το ποτό μέσα και τέλος στη γωνιά η φωτογραφική μπροστά από τον τύπο. Το σκηνικό είναι χαρούμενο όμως. Περίπου.

Χρόνια χαμογελαστά

Η Ελλάδα στα κάρβουνα, μπορεί και όχι. Ό τύπος μετέωρος. Εγκατάσταση νέα καθαρή στο ένα κομπιούτερ. δύο χιλιάδες εννέα φορμάτ. Κι ύστερα ήρθαν οι μάγισσες. Τον κορόιδευαν.. την πάτησες πάλι του φώναζαν. Αδιαφορεί, θα τις διώξει, αυτό θέλει. Νέα χρονιά, γεμάτη μέχρι πάνω θα είναι καριόληδες... χρόνια χαμογελαστά.

Μικρός Πρίγκιπας

Χαμός, ξύλο, μπάχαλο και κοντάρια. Όμως μαμά φοβάμαι τα δακρυγόνα. Τι να πιστέψω πια μαμά; Τους μασκοφόρους, τους κουκουλοφόρους, τους κρανοφόρους ή τους μισθοφόρους; Δεν έμεινε και τίποτα να ξέρουμε μαμά. Κι από το διπλανό διαμέρισμα ακούω μιαν άλλη μαμά “το κατάλαβες αυτό;” και δευτερόλεπτα μετά ο ήχος από ιδρωμένη παλάμη στο εφηβικό κοριτσίστικο μάγουλο πάνω. 8:35 τι να καταλάβει 9 παρά το παιδί; και τι έκανε δηλαδή τόσο πρωί; Και ξανά η ανοιχτή παλάμη κολλημένη στο μάγουλο. Φτούσου Δία. Τα ζυγιάσαμε κυρίες και κύριοι, άνθρωποι και απάνθρωποι. Βάλαμε από τη μια μεριά μια ψυχούλα και από την άλλη μια τζαμαρία. Τα ζυγιάσαμε και πιο βαριά η τζαμαρία βγήκε. Και ο μπακάλης της γειτονίας μου, που μου παν στη τηλεόραση πως πέθανε πριν μερικές μέρες αυτός, κι η οικογένειά του καταστράφηκε, είπε πως πολιτικό είναι το θέμα. Εσύ τι λες μαμά; Βγήκα με την κιθάρα, χωρίς κουκούλα, την ψαλίδισα για να 'μαι καλυμμένος, έτσι έμαθα, να καλύπτομαι. Δύο ακόρντα μόνο και δύο στίχοι.

there is nothing you can do that can't be done
nothing you can sing that can't be sung
All you need is love, love is all you need..

Ύστερα γίναμε χιλιάδες, με κιθάρες, δύο ακόρντα και δύο στίχους, μόνο. Έξω από 'λες τις βουλές κι όλα τα υπουργεία. Πολιτικό είναι το θέμα μαμά; “Γεια σου..” “Γεια σου και σε σένα μικρέ πρίγκιπα.” Καιρό τώρα χαμένος είναι ο μικρός πρίγκιπας.

Καλημέρα

Γυρνούσα από το σπίτι μιας κοπέλας, βράδυ, φτάνοντας προς το σπίτι μου, συνειδητοποίησα ότι από κάτω δεν είχε αυτοκίνητα παρά μόνο λίγα, ελάχιστα. Δεν έδωσα βάση έβγαλα τα κλειδιά μου και μπήκα σπίτι, δεν έκανα δέκα βήματα και εμφανίστηκε πίσω μου ξαφνικά ο κολλητός μου, με μια κιθάρα, γύρισα σχεδόν τρομαγμένος.. «τι κάνεις ρε μαλάκα εδώ» ..δεν είπε τίποτα, απλά ξεκίνησε να τραγουδάει μαριάτσι. Μετά εμφανίστηκε ένας άλλος φίλος, από το νησί, κομπιουτεράς και αυτός σαν και μένα, είχα να τον δω από το καλοκαίρι, αγκαλιαστήκαμε, και κάτω από τους ήχους της κιθάρας αρχίσαμε και οι τρεις τις χαζομάρες, τα γέλια και τις κουβέντες ..ακόμα στην είσοδο. Ξαφνικά μπαίνει στο σπίτι η αδερφή ενός φίλου από τα παλιά και η μαμά ενός παλιού καλού μου αφεντικού μου.. η κόρη της.. όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα εμφανίζονταν από παντού παλιοί φίλοι, καινούργιοι, ξαδέρφια ξεχασμένα, η αδερφή μου συγγενείς, οι δύο γιαγιάδες μου, πρώην γκόμενες, συμφοιτητές και συμφοιτήτριες ακόμα και άτομα που τους έχω μιλήσει μία φορά σε κάποιο πάρτυ. Σιγά σιγά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το σπίτι φωνάζαμε, γελούσαμε ήταν απίστευτα. Αυτό που θυμάμαι καθαρά ήταν ότι μπαίνοντας στο σπίτι μας περίμενε ένα τραπέζι με τέσσερα πιάτα, και τη μάνα μου να σερβίρει, αλλά όλοι τρώγαμε, και περιέργως όλοι χωρούσαμε, κανένας δεν είχε παράπονο.. Την ώρα που πήγα να πάρω τηλέφωνο την κοπέλα που ήμουν πιο πριν σπίτι της, να έρθει και αυτή, εντελώς ξαφνικά, ακριβώς όπως ήρθε στην αρχή και ο κολλητός μου, τα μάτια μου άνοιξαν.. αυτό ήταν ξύπνησα, ήμουν ιδρωμένος μούσκεμα αλλά χαμογελούσα.. 5-6 μέρες μετά τα γενέθλιά μου οι φίλοι μου, μου κάνανε το καλύτερο δώρο και είμαι σίγουρος πως με όλους επικοινώνησα και πολύ καλά πέρασα.. κάπου μέσα στο τσούρμο σίγουρα θα ήσασταν και 'σεις παιδιά.

Η ώρα της αρχής

Τίποτα δεν είναι ίδιο πια, ίσως κάποιες καταστάσεις αλλά λίγες, μάλλον. Και ήρθε ένα μήνυμα από έναν τόσο άγνωστο φίλο. «Να γράφεις, είναι λύτρωση» Αφορμή, ναι σίγουρα αφορμή. Γιατί όχι όμως, μια ακόμη ευκαιρία στον εαυτό μου. Ένα ακόμη στοίχημα. Βέβαιος πως δεν θα χάσω, ναι βέβαιος. Ίσως σας ξαναβρώ , ίσως σας συναντήσω για πρώτη φορά ίσως να ήμουν πάντα εδώ και να μην είχα φύγει ποτέ. Τις μάγισσες να διώξω, ναι για αυτό είμαι σίγουρος, να τις κερδίσω θέλω για πρώτη φορά. Υπάρχει το τέλος, το είδα και μ’ άρεσε. Νοσταλγώ.

Είναι η ώρα της αρχής.